Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Η ΑΝΑΚΑΙΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟΥ

 ΓΡΑΦΕΙ Ο ΒΑΓΓΕΛΗΣ Κ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Το χωριό μου, Μυγδαλιά Γορτυνίας, έχει μια πολύ όμορφη  εκκλησία, την Κοίμηση της Θεοτόκου που χτίστηκε το 1888. Είναι στην θέση ενός παλιότερου μικρού ναού που και κείνος είχε χτιστεί το 1831ή1838. 
      Είναι να θαυμάζει κανείς την προθυμία των προγόνων  μας που βόηθησαν με προσωπική εργασία και πρόσφεραν υλικά αγαθά, (σιτάρι, μαλλιά, κτηνοτροφικά προϊόντα….) για την πληρωμή των μαστόρων. Και βέβαια πρόσφεραν δωρεάν την διατροφή στα ζώα τους και στους ίδιους.
Λένε ότι το νταμάρι, που έβγαζαν την πέτρα, ήταν στ’ Αρδούνια, στο χωράφι του Τέλαρου, προς την  πλαγιά της Λιάσκοβας. Εκεί είχαν και καμίνια που έβγαινε η ασβέστη, απαραίτητη για το έργο.

Έβγαζαν τις πέτρες με λοστούς και κασμάδες  και τις έκαναν σωρό,  μέχρι να μεταφερθούν στο χώρο της εκκλησίας .
Για φανταστείτε αυτόν τον περικαλλή Ναό, που έχουμε σήμερα, πώς χτίστηκε!!
Πόσα γαϊδούρια με αγωγιάτες καταϊδρωμένους,  ροβόλαγαν φορτωμένα με τις θεόρατες πέτρες στην Λιάσκοβα και μετά έπαιρναν τον ανήφορο μέχρι τον αυλόγυρο της εκκλησιάς! Και όμως έχω την αίσθηση πως  οι συγχωριανοί μας είχαν γενναία άμιλλα, πώς  να ξεπεράσει ο ένας  τον άλλον και να προσφέρουν περισσότερη εργασία .

Για σκεφτείτε τα παλικάρια του χωριού  τότε, δύο, τρία, ή τέσσερα μαζί να σηκώνουν τους θεριακωμένους βράχους και να τους κουβαλάνε! Το ιδροκόπημα που κάνανε όλοι στο χωριό να φτιάξουν την εκκλησία μας!
Ευνόητο είναι πως και οι επίτροποι και οι παπάδες  (Παπαθόδωρος και Παπαγιάννης πατέρας του), όπως μπορούσαν, βόηθαγαν το υπόλοιπο εργατικό πλήθος.
Είναι να θαυμάζει κανείς αυτούς τους ανθρώπους για την πίστη τους και τον δυναμισμό τους ( όπως παρατηρεί ο Θεόδωρος Γιαννόπουλος στο βιβλίο του Αναμνήσεις … σελ 70).
Εκείνοι οι αντρειωμένοι πρόγονοί μας, με κόπο, ανέχεια και φτώχια, άλλα με θέληση και αγάπη , έφτιαξαν τον Ναό μας. Δούλεψαν όλοι, άνδρες ,γυναίκες και παιδιά. Άλλοι να φέρνουν νερό, άλλοι να κουβαλάνε τα υλικά και άλλοι ότι μπορούσαν.

Μεγάλο το φορτίο , μεγάλο το βάρος τότε,  δεν μπόρεσαν  να φτιάξουν το καμπαναριό. Η καμπάνα φιλοξενήθηκε, όσο θυμάμαι εγώ , πότε σε μια αχλάδα κοντά στο σπίτι του Τσιαγκρή και της Βαγγελιάς και πότε στον πλάτανο κρεμασμένη.
Το 1963 χτίστηκε το τσιμεντένιο καμπαναριό και μεταφέρθηκε πλέον η καμπάνα εκεί.
Πενήντα δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε. Το καμπαναριό,  σαθρό από τον αέρα, την βροχή και τον ήλιο ,  πήρε ένα κίτρινο χρώμα,   γέρασε, έχασε την ομορφιά του και  ασχήμυνε η εκκλησιά μας,  κοντά του.
Όμως  στα χωριά και στην πατρίδα μας υπάρχουν ακόμη άξιοι άνθρωποι  και πρότυπα στην κοινωνία μας, που με σεμνότητα, αγάπη και καλοσύνη προσφέρουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν στη εξάλειψη μικρών ή μεγάλων αναγκών.
 Ένας από αυτούς είναι   ο κος  Χρίστος  Χριστόπουλος                                                                                                                                                              

 Από αγάπη για τον τόπο του και πίστη στο Θεό έκανε την ανακαίνιση του καμπαναριού στο Χωριό μας.  Μια τεχνική λίθηνη επένδυση, έργο που επαινέθηκε από όσους έτυχε να το ιδούν από κοντά.
Ο ίδιος βέβαια προσπαθεί  να μειώσει την προσφορά του από σεμνότητα και  μετριοφροσύνη….
Το  πώς ξεκίνησε την ανακαίνιση έχει μια ιστορία. Ακούστε την,   η καλύτερα διαβάστε την.
Πρωί ήταν. Καθόταν στην κουζίνα του σπιτιού του. Το πλυντήριο των πιάτων έπλενε και το χαλασμένο ρολόι της κουζίνας  αναβόσβηνε. Οι πάγκοι γεμάτα χρήσιμα ανάχρια του σπιτιού, τα ράφια γεμάτα και οι τοίχοι φορτωμένοι με λογής λογής εικόνες , ρολόγια, ημερολόγια, κάδρα….
Ένα ημερολόγιο του Συλλόγου μας  του 2012 με πρώτο πλάνο την εκκλησία με το καμπαναριό και τις καμπάνες του παραμένει εκεί κρεμασμένο. Θέλει να βλέπει την εκκλησιά και να του θυμίζει το χωριό, σαν τον δούλο του Δαρείου, που κάθε πρωί του έλεγε: « Δέσποτα, μέμνησο  των Αθηναίων».  Έτσι λοιπόν καθώς έβλεπε το ημερολόγιο, του θύμιζε το χωριό.  Νοερά άκουγε και την καμπάνα και ξύπναγε μέσα του η αγάπη για τον τόπο του.
Μια μέρα, κοιτάζοντας το καμπαναριό στο ημερολόγιο, μια στενοχώρια τον κυρίεψε. Τινάχθηκε από την θέση του, σαν να ξύπνησε από κακό όνειρο. Κάρφωσε ξανά τα μάτια του στο μουντό, φθαρμένο  και κατακίτρινο από τον χρόνο καμπαναριό , πήρε την απόφαση και είπε: Αν με αξιώσει ο Θεός, θα το φτιάξω!
Το ανάγγειλε και στη σύζυγό του Ελπίδα και συμφώνησαν αμέσως!
 Την ίδια μέρα μου τηλεφώνησε και με ρώτησε αν υπάρχουν μαστόροι,  να φτιάξουν το καμπαναριό.  Τον παρακίνησα να έλθει στο χωριό.
Σε λίγο καιρό ήρθε και  πήγε στην εκκλησιά και έψαλε.
Έπιασε σκεφτικός μια άκρη στο χαγιάτι, έβλεπε το καμπαναριό και συνέχεια κοίταζε  στα Μητραίϊκα πλάγια, στου Ζαντέ, τον Κοκκινόβραχο,  στου Μπόβου, και πάλι γύριζαν τα  μάτια του στο καμπαναριό. Είδε πολλές φορές την εκκλησιά  με τον μεγάλο τρούλο με τα οχτώ παράθυρα και το ψηλό  φτωχό καμπαναριό.
Τούτο τρούπαγε τον ουρανό, μια λερωμένη  σάρκα  σαν σκουριασμένο σπαθί. Το περιεργάσθηκε αρκετή ώρα και είδε την παραφωνία. Σηκώθηκε, μπήκε μέσα στο σπίτι του, σιγοέψαλε με την βαθειά φωνή του και είπε μέσα του: Αυτό πρέπει να γίνει!
Στο μυαλό του σχεδίαζε την πέτρινη επένδυση με πελεκητά αγκωνάρια , με  ωραίες καμάρες στα παράθυρα του καμπαναριού και τις τέσσερες  μεγάλες καμάρες, που κρέμονται οι  καμπάνες. Μα παντού ήθελε καμάρες ,βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και κύκλους πέτρινους  γύρω από τους δίσκους των ρολογιών και ζωνάρια όπου χρειαζόταν να γίνει. Όμορφο το τάμα του, το καμπαναριό του χωριού του!. Και με ρώτησε:
__Ποιος μπορεί να το φτιάξει;
__ Έχουμε μαστόρους του απάντησα. Να! Ο Πέτρος ο πετράς . Αυτός τον πύργο του Άιφελ μπορεί να φτιάξει.
__Και μπορεί να το φτιάξει σύντομα;  Με ξανά ρώτησε.
_

_Ναι, σε δυο μήνες ξεκινούν οι εργασίες,  του απάντησα.
(Είχε από πριν ενημερωθεί ο μάστορας.   Και ξεκίνησε  1/7/2014).
Αγνάντεψε  ο Χρίστος, την όμορφη εκκλησιά μας με κείνο το ήρεμο και όλο απαλότητα μάτι του  ευχαριστημένος και τότε του ήρθαν πολλές θύμισες στο μυαλό. Μικρό παιδί που  βόηθαγε τον παπά στην εκκλησιά και  έπαιρνε και καμιά προσφορά.  Ύστερα το ξεκίνημα στο αναλόγιο,  που  άρχισε να ψέλνει . Με τον αείμνηστο παπα Πάνο Παπαθεοδώρου, τότε  λειτουργό και  ο ίδιος στο ψαλτήρι  χαίρονταν και οι άγγελοι με τις ψαλμωδίες τους.  Τον κόσμο που γέμιζε την εκκλησιά, το γυναικωνίτη γεμάτο γυναίκες.  Τους γέρους στα στασίδια, τον πολυέλαιο με τα κεριά,  τα καντήλια. Έναν κόσμο ολόκληρο θυμάται  και έχει χιλιάδες εικόνες από τα γιορτοφόρια.
__Θεέ μου! Είπε. Πρέπει να τελειώσει το καμπαναριό , έστω για ένα κεράκι στην μνήμη τους!
 Και άλλες εικόνες απανωτά έρχονταν στο μυαλό…….
Έδωσε οδηγίες και η δουλειά ξεκίνησε. 

Αγκωνάρια, καμάρες , πέτρες ακανόνιστες , άμμος, τσιμέντα και ότι άλλο χρειαζότανε  σωριάστηκαν μπροστά στο σπίτι του Τσιαγκρή και οι μαστόροι πολλές ημέρες τώρα χτυπάνε τις πέτρες αλύπητα με ένα σφυρί. Τις ξύνουν, τις  ματώνουν και κείνες  γεμίζουν  γουβίτσες  και γίνονται όμορφες . Ύστερα αρχίζει το χτίσιμο και ομορφαίνει σιγά σιγά το καμπαναριό. Και προχωράει η δουλειά  με τα ζωνάρια του, με τις καμάρες του με τα παράθυρά του.
Πολλοί χωριανοί ,  πάμε και χαζεύουμε, βλέπουμε τους μαστόρους , θαυμάζουμε την τέχνη τους και τη μεταμόρφωση του  καμπαναριού.
  
ΟΙ εργασίες προχώρησαν και  έφτασαν στο ύψος που κρέμονται οι καμπάνες.  Ύστερα διεκόπησαν, διότι χρειαζόταν στατική μελέτη στις αδυνατισμένες κολόνες. Έγινε η ανάλογη βοήθεια στις κολόνες  και οι εργασίες  ξεκίνημα πάλι  στις 15/9/2015. Ο Χρίστος βιαζόταν, ήθελε πάση θυσία να τελειώσει το έργο. Και τελείωσε  στις 20/10/2015
Μα ποιος είναι ο Χρίστος;
 Είναι δύσκολο να αναλύσει κανείς την προσωπικότητα του   χ ρ ί σ τ ο υ   Η αγάπη του για τον άνθρωπο και  για τον Θεό είναι το μυστικό του. Για ένα πολυδιαβασμένο και πολύξερο άνθρωπο και  Ειδικό Σύμβουλο Παιδαγωγικού Ινστιτούτου,  τι να γράψω; Ενδεικτικά σας λέω ότι έχει μια απλότητα, μια απέραντη αγάπη για όλους μας και μια διακριτική σεμνότητα.
Γεννήθηκε το 1934 και είναι το πρώτο παιδί της Παναγιώτας και του Ντίνου Χριστοπούλου. Από τα παιδικά του χρόνια πάτησε στα χωράφια της βυζαντινής μουσικής. Ο Χρίστος  ήξερε απέξω και ανακατωτά το Τυπικό της Εκκλησίας. Το «αγαπάτε αλλήλους» είναι μέσα του  και κανονικά έπρεπε να φοράει εγκόλπιο, σαν να ανήκε στην ιερατική τάξη. Με την  μεγάλη υπομονή του,  και με τα  λίγα μαθήματα που πήρε στο Ωδείου, καλλιέργησε την φωνή του  και την μουσική. Συχνά  άκουγες μελωδικά το: Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον…  Ύστερα άκουγες μελωδικά  το Δοξαστικό και βάραγε η Τρίτη καμπάνα που κρέμεται στο καμπαναριό, αυτό που σήμερα φόρεσε τα καλά του!
Κάποια χρόνια πριν, η Ξανθή Φουρνοδαύλου πριν πεθάνει,  θεός συγχωρέσοι την,     μου έλεγε, όταν την ρώταγα για την υγεία της.


__Εγώ είμαι μεγάλη και θα πεθάνω! Θέλω μόνο ένα πράγμα να μου συμβεί!  Να είναι εδώ ο Χρίστος να με ψάλει!
 Και νομίζω η εκτίμηση για τον Χρίστο είναι καθολική.
Γλανιτσιώτης αγαπητός , χριστιανός, ηθικός, εκπαιδευτικός, προστάτης, συγγενής, φίλος  αγαπητός σε όλους.
Η ανακαίνιση του καμπαναριού μας, είναι η έμπρακτη αγάπη για το χωριό του. Συνέβαλε βέβαια αφανώς και σε άλλα έργα που έγιναν στο χωριό!
 Σε ευχαριστούμε Χρίστο και τη  γυναίκα σου την Ελπίδα. Να έχετε την ευχή της Παναγίας και  να είστε πάντα καλά.
Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ανθρώπους.


B   GIRAKAS  4/11/2015


10 σχόλια :

  1. Ανώνυμος7/11/15 09:53

    Μια μεγάλη αθόρυβη και ανιδιοτελή προσφορά απο τον πιο σεμνό άνθρωπο του χωριού!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος7/11/15 11:01

    Ας τον μιμηθούν κι άλλοι που έχουν λεφτά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος7/11/15 12:05

    το εξαιρετο δασκαλο της βυζαντινης μελωδιας του ψαλτηριου της παναγιας μας Γ.Μ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος7/11/15 13:34

    Ο Χρίστος είναι άνθρωπος που εμπνέει σεβασμό!!!!
    Τον εκτιμώ αφάνταστα
    Ο θεός να σ έχει καλά Χρίστο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος7/11/15 16:50

    Ομόρφυνε η εκκλησιά μας από όμορφους ανθρώπους σαν το Χρίστο μας!!!!!

    χψ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος7/11/15 20:48

    Μπράβο σας κ Χρήστο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος8/11/15 12:56

    ΤΩΡΑ ΕΓΙΝΕ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ KAI ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΜΕ ΤΟ ΡΟΛΟΙ.ΜΠΡΑΒΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΠΠΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΠΑΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΝ ΚΙ ΑΝΕΔΕΙΞΑΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ..ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΠΟΥ ΤΗ ΣΤΗΡΙΞΕ KAI ME TO ΕΡΓΟ AYTO ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ ΨΑΛΜΩΔΙΑ ΤΟΥ...ΝΑΣΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΧΡΗΣΤΟ...RENTEZELAS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χρίστος Χριστόπουλος8/11/15 15:25


    Η εκκήσία μας είναι πραγματι όμορφη στην ιερότητά της.
    Αυτό ωφείλεται κυρίως στο ενδισφέρον και τις συνεχείς προσπάθειες
    του παπα-Γιώργη και της πρεσβυτέρας.
    όλοι εμείς οι άλλοι ακολουθούμε.
    Ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια.
    Ευχαριστώ και τον αδελφό μου, το Βαγγέλη, για την επίβλεψη και γενικά
    τη συμβολή του στην αποπεράτωση του έργου.
    Κατανοώ τις υπερβολές που υπάρχουν στο κείμενό του για μένα.
    Επειδή γράφει,του συνιστώ, να μη ξεχνά και στα δικά μας και στα αλλότρια, το... μέτρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος9/11/15 12:51

    Επειδή δεν διαφώνησα ΄μαζί σου ποτέ μέχρι τώρα, ούτε τώρα θα διαφωνήσω σε ότι με αφορά. Να είσαι καλά αδερφέ μου και αν μπορέσω να σε μιμηθώ έστω και λίγο θα είμαι ευτυχής!!
    BG

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΣΚΊΤΣΟ
    Χρήστος Π. Μποσμής
    Για τον ξάδελφό μου
    Χρήστο Χριστόπουλο
    Καλλιθέα 25-11-2015

    Στο ψαλτήρι ψάλλεις ψυχή μου
    μ'ευγένεια ανοίγεις φτερά
    κι απλώνεις ουρανούς μ'αστέρια όνειρα
    μα τ'άρωμα απ'το λιβάνι με κρατάει εδώ χάμου.
    Πρόσωπο πράο άπιαστο πνεύμα
    φθόγγους σε λαρύγγι λυγμό
    νιώθεις τον πόνο τ'ανθρώπου
    π'ακούγεται μακριά
    και τ'απλώνεις το χέρι σου
    σε παρηγοριά κοντά του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.