Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

ΟΙ ΒΡΥΣΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΗΓΑΔΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

                                                                                            Από το βιβλίο του Στάθη Σταθόπουλου
Μνήμες από την Αρκαδία και το χωριό μου Μυγδαλιά (Γλανιτσιά)

Η ανατολική πλευρά του όμορφου χωριού μας βλέπει στο πέρα από τον Λάρδωνα βουνό, τον Ερύμανθο, όπου ο Ηρακλής τιθάσευσε τον Ερυμάνθιο κάπρο.
Νότια υψώνεται το βαθύσκιο κι ελατοσκέπαστο ιστορικό βουνό της Αρκαδίας, το Μαίναλο.
Ο Άγιο-Λιάς κι ο Άγιο-Στάθης απέναντι, στέκουν φύλακες και προστάτες του χωριού μαζί με την Παναγιά μας, τον Άγιο-Θανάση, την Αγία-Παρασκευή, τον Αγιο-Βλάση και τους Αγίους Θεοδώρους.

Σε απόσταση δέκα πέντε λεπτών από το χωριό, είναι οι πηγές της Λιάσκοβας, με το ρέμα της, στις όχθες του οποίου αναβλύζουν δροσερές πηγές.
Το νερό τούτο μαζεύεται σε μια δεξαμενή και με σωλήνες μεταφέρεται στο χωριό και μοιράζεται στα σπίτια. Πιο κάτω από το κεφαλόβρυσο είναι η βρύση της Λιάσκοβας, με την πέτρινη κορύτα της και τους σιδερένιους κρουνούς κι απέναντι το κεφαλόβρυσο με το κρύο και παγωμένο νερό, που βγαίνει από τα έγκατα της Παλιόστρατας και του Άγιου Στάθη. Λίγο πιο κάτω υπάρχει άλλη βρύση.

Εκεί, πιο πέρα από τις βρύσες αυτές της Λιάσκοβας, οι γυναίκες έστηναν με πέτρες τις κακάβες τους κι έβαζαν πάνω τα λεβέτια τους, όπου έπλεναν οι πλύστρες, με τον κόπανο, τα ρούχα τους. Οι αρραβωνιασμένες και οι νεαρές κοπέλες λεύκαιναν την προίκα τους και την άπλωναν στην Παλιόστρατα.
Όσο νερό περισσεύει, μεταφέρεται με σωλήνες στους συνοικισμούς ΄΄Παλιόπυργος΄΄ και ΄΄Κοκαλιάρα΄΄. Έτσι από τις πηγές της Λιάσκοβας, στάλα νερού, δεν πάει χαμένη.
Αν και για τη μεταφορά του νερού της Λιάσκοβας στο χωριό, πρόσφεραν και βοήθησαν ο καθένας με τον τρόπο του, θεωρώ υποχρέωση μου να ευχαριστήσω ιδιαίτερα και να συγχαρώ, τόσο τον επί σειρά ετών αιρετό πρόεδρο της κοινότητάς μας Γεώργιο Θ. Κομπόλη, όσο και τον στις δύσκολες στιγμές διατελέσαντα πρόεδρο της κοινότητάς μας κ. Βασίλη Βασιλόπουλο. Είναι ανεκτίμητη η προσφορά τους στο χωριό, τόσο στο θέμα του νερού όσο και στην επίλυση δυσχερέστερων προβλημάτων.
Θεωρώ καθήκον μου επίσης, να ευχαριστήσω και να συγχαρώ όλους μετά τη μεταπολίτευση διατελέσαντες προέδρους της κοινότητας Κώστα Φουσέκα, Αγγελή Χρ. Κωνσταντινόπουλο (Χριστιά) και τον για το λίγο χρονικό διάστημα διορισθέντα πρόεδρο  της κοινότητας γιο του, δάσκαλο Πάνο Κωνσταντινόπουλο, τον Γεώργιο Αντ. Σταθόπουλο (Γεωργούτσο), τον Αγγελή Αθ. Βασιλόπουλο (Αγγελάρα), τον Πάνο Ι. Πολύδωρα (Μπρούκλη), το Δημήτριο Κ. Σταθόπουλο (Τζιμπάκο), τον Θεόδωρο Μακρή (Λούη) και τον Γιάννη Π. Πολύδωρα (Μπρουκλόγιαννη), για την προσφορά τους και την εκτέλεση έργων στο χωριό μας. Τέλος, συγχαίρω και ευχαριστώ τους κατά σειρά διατελέσαντες γραμματείς του χωριού μας : Σπηλιώτη Γρ. Πολύδωρα, Αθανάσιο Γ. Γιαννόπουλο, Σόλωνα Ροζή και Διαμαντή Πολύδωρα, οι οποίοι πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους με ζήλο και εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα της κοινότητας και των κατοίκων της.
Μια άλλη πηγή, είναι η πηγή στα «Λεύκα», όπως λέγεται η βρύση του χωριού μας. Βρίσκεται στην ανατολική άκρη του χωριού, κι είναι λιθόκτιστη. Έχει μια δεξαμενή με μια πέτρινη κορύτα κι ένα σιδερένιο κρουνό.
Το νερό της είναι μεταλλικό, ιαματικό και κατάλληλο για επιτραπέζιο. Στη βρύση αυτή πήγαιναν και οι νυφάδες του χωριού, την Τρίτη του γάμου τους και την ασήμωσαν.
Το καλοκαίρι η βρύση έχει λιγότερο νερό και οι γυναίκες παίρνουν σειρά. Στα βόρεια της βρύσης, εκατό περίπου μέτρα χαμηλότερα είναι «η κάτω βρύση», με την πέτρινη κορύτα και βγάζει  νερό, μόνο το χειμώνα. Εκεί ποτίζουν οι κάτοικοι τα ζώα τους και οι γυναίκες πλένουν τα ρούχα τους.
Άλλες πηγές έξω από το χωριό και μέσα στην κοινότητα είναι :
α.. Η λιθόκτιστη βρύση στον Άγιο-Θόδωρο, με τις ξύλινες κορύτες, το δροσερό νερό της που δροσίζει και σβήνει τη δίψα των περαστικών, των εκδρομέων, των προσκυνητών και των τσοπάνηδων.
β.  Είναι η βρύση «στα Σελά», με τη ξύλινη κορυτούλα της και το δροσερό νερό που ποτίζει τους τσοπάνηδες, τους ξυλοκόπους, τους εκδρομείς, τους περαστικούς και τους προσκυνητές, που πάνε την Τρίτη της Λαμπρής, να προσκυνήσουν τους Ταξιάρχες.
γ.  Η βρυσούλα του ΄΄Κάτω νερού΄΄ με τη ξύλινη κορυτούλα της που βρίσκεται κοντά στης Κυράς το Γεφύρι και στο δρόμο που πάει για την Πέρα Μεριά και δροσίζει τους περαστικούς και τους τσοπάνηδες της περιοχής.
δ. Το νεράκι ΄΄στα βραχάκια΄΄ δίπλα στο δρόμο, που πάει για της Κυράς το Γεφύρι, κοντά στο ξωκκλήσι των Ταξιαρχών, καθώς και το νερό, της Αγίας Παρασκευής, που έπειτα από την κατάρα της Τουρκάλας βγήκε στον Κουρπό, που βρισκόταν εκεί, όπως λένε, κάποιο στοιχειό. Τα άφθονά του νερά κινούσαν τον υδρόμυλο των κληρονόμων του Γιάννη Σταθόπουλου. Πότιζαν πολλά γιδοπρόβατα και πολλά στρέμματα στο Πάλμα, στο Νησί, στο Στραβόλογκο, στην Κουφάλα, στης Κυράς το Γεφύρι. Τα ποτιστικά τούτα χωράφια καθώς και της Ρουμπακίνας, μαζί με τα σπίτια αλλά και τα νερά του Κουρμπού, του Μπούρμπουλα, της Ρουμπακίνας, καθώς και τα κεβαλόβρυσα που έβγαιναν κάτω από της Κυράς το Γεφύρι και τις δύο όχθες του ποταμού Λάδωνα,μέχρι του Μπαρμπέρη, τα κάλυψαν τα νερά της λίμνης του Λάδωνα και δεν φαίνονται πια.
ε. Το νεράκι «στου Μπαρμμπά», που είναι κοντά στο χωριό και σε παχύσκια βράχια. Η πηγή τούτη πρέπει να καλλιεργηθεί και να μαζευτεί το νερό.
Εκτός από τις παραπάνω πηγές, στο χωριό μας έχουμε και τα εξής πηγάδια :
α. Το κοινοτικό πηγάδι, που είναι κοντά στη βρύση κι ανατολικά του χωριού. Είναι λιθόκτιστο – ένα μέτρο πάνω από τη γη – και από πάνω έχει μεγάλες πέτρινες πλάκες. Είναι βαθύ κι έχει πολύ δροσερό νερό, που το’ βγαζαν παλαιότερα με μια τρόμπα, την οποία είχαν δωρεάν τοποθετήσει οι αδελφοί Γιάννης και Νίκος Ευστ. Σταθόπουλοι. Η τρόμπα χάλασε κι από τότε, το βγάζουν με σούγλους, κρεμασμένους σε τριχιά.
β. Απέναντι από το κοινοτικό πηγάδι και κάτω από το δρόμο, μέσα στα περιβόλια της οικογένειας των Παπαθεοδώρου, είναι ΄΄το Παπαδέικο πηγάδι΄΄, ιδιωτικό και περιγραγμένο, σκεπασμένο με πόρτα.
γ. Κάτω από το σπίτι του Δήμου του Μπρή, μέσα στον κήπο του είναι «το πηγάδι του Μπρή» που είχε πολύ νερό. Κάποια φλέβα άνοιξε και τράβηξε το νερό και ξεράθηκε το πηγάδι και μένει, τώρα χωρίς νερό, σαν τις βρύσες των Αβδηριτών.
δ. ΄΄Το πηγάδι στ’ αμπέλια΄΄, που είναι κοινοτικό, κοντά στ’ αμπέλι του παπ’ Αντώνη. Χτίστηκε  όταν ήταν πρόεδρος της κοινότητας ο αείμνηστος Αθανάσιος Γ. Σταθόπουλος (Κατσαφάνας) κι ο Ανδρέας Αν. Φουρνόδαυλος (τ’ Αναγνώστη). Το πηγάδι τούτο εξυπηρετεί το χωριό, γιατί απ’ αυτό βγάζουν νερό και ραντίζουν τ’ αμπέλια τους οι χωριανοί μας.

53. ΤΗΣ ΚΥΡΑΣ ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ

Στο υπογάστριο της Μυγδαλιάς και σε απόσταση μιας περίπου ώρας, στα βορειδυτικά είναι «Της Κυράς το Γεφύρι» με τον κάμπο της Ρουμπακίνας, την Κοκαλιάρα και την Πέρα Μεριά. Της Κυράς το Γεφύρι, είναι ένα πεντάτοξο πέτρινο γεφύρι, που ενώνει την Αρκαδία με την Αχαία, αλλά και με την ηλεία.
Το μήκος τους είναι 54,50 μέτρα και το πλάτος του 2,50 μέτρα, το δε προστατευτικό τοιχίο είναι 0,45 μέτρα. Τον περισσότερο χρόνο, είναι σκεπασμένο με τα νερά της λίμνης του Λάδωνα και η συγκοινωνία γίνεται με «Φέρυ μπώτ».
Το γεφύρι κτίστηκε επί Φραγκοκρατίας, κατά μια παράδοση του χωριού μας, από την Κυρά της Ακοβας, που ήταν βασίλισσα στην περιοχή και είχε το κάστρο της κοντά στο Βυζίτσι. Από το όνομά της το γεφύρι ονομάστηκε «Της Κυράς το Γεφύρι». Στης Κυράς το Γεφύρι, παλιά ήταν τα χάνια του παπ’ Αντώνη, του Αναγνώστη Φουρνόδαυλου και του Δημητράκη Ροζή (Ματαρατσά), που ήταν απαραίτητα, γιατί αποτελούσαν σταθμούς ανάπαυλας και ύπνου. Στα χάνια το φθινόπωρο έφτανε ο σιδηρουργός, με το φυσερό του κι έφτιαχνε τα γεωργικά εργαλεία των ξωμάχων της περιοχής. Την άνοιξη, έφτανε ο τυροκόμος που μάζευε τα γάλατα των τσοπάνηδων. Τα χάνια τούτα, όπως και το συνοικισμό «Κούφιο» τα κάλυψαν τα νερά της λίμνης. Μόνο ο Μηνάς Μαραγκός, μένει στης Κυράς το Γεφύρι, για κανέναν καταλαχάρη (περαστικό). Είναι επίσης και οι συνοικισμοί Κοκαλιάρας και Πέρα Μεριάς και μένουν ακατοίκητοι. Οι ελάχιστοι άλλοτε κάτοικοί τους, τώρα περνάνε, σα μετανάστες και μένουν λίγες μέρες ή ώρες. Τα πάντα άλλαξαν με τα νερά της λίμνης.

54. ΟΙ ΥΔΡΟΜΥΛΟΙ

Οι υδρόμυλοι στο χωριό μας, ήταν τόποι συνάντησης όχι μόνο των απαλεστών, αλλά και των τσοπάνηδων και των δουλευτάδων της γης. Ήταν τόποι δουλειάς, χαράς κι επικοινωνίας. Αυτοί ήταν :

α. Ο Μύλος του Σφυρή
Βρισκόταν  στη δεξιά όχθη του Λάδωνα, κοντά στον συνοικισμό Κοκαλιάρα και βόρεια του κάμπου (Ρουπακίνα). Άλεθε με το νερό του Λάδωνα, που «το έπιαναν στην δέση», κοντά στο «Κομμένο γεφύρι». Ανήκε σε κάποιο Βαλτεσινιώτη που λεγόταν Σφυρής. Είχε δυο λιθάρια και εξυπηρετούσε τους κατοίκους της Στρέζοβας (Δάφνης), της Πουρναριάς κα των γύρω συνοικισμών.

β. Ο μύλος του Συμεού ή του Κατσιόγιαννη
Βρισκόταν στην αριστερή όχθη του ποταμού, κοντά στης Κυράς το Γεφύρι. Ανήκε, πριν την επανάσταση του 1821, στον Συμεών Περδικάρη, προύχοντα  της Βυτίνας. Ο Συμεών Περδικάρης δεν είχε, μόνο το μύλο στην ιδιοκτησία του, αλλά ολόκληρη σχεδόν την περιοχή της Μυγδαλιάς (Γλανιτσιάς). Ήταν μισητός από τα γύρω χωριά και περισσότερο από τους Γλανιτσιώτες, τους οποίους εκμεταλλευόταν όταν δούλευαν στα κτήματά του και πλήρωναν φόρο, το λεγόμενο «τριτάρι», δυσβάσταχτος φόρος όπως το τούρκικο χαράτσι. Λίγο πριν το 1824, άγνωστοι από τα γύρω χωριά, από μίσος και έχθρα προς το δυνάστη Συμεών κατέστρεψαν το μύλο του. Ο Συμεών έκανε αναφορά στον Υπουργό Θρησκευμάτων, στο Ανάπλι και ζήτησε την έκδοση ενός σφοδρού επιτίμιου (αφοριστικού). Το αφοριστικό ήταν τότε το μόνο μέσο εκφοβισμού. Το επιτίμιο βγήκε και στάλθηκε, με διαταγή του Υπουργείου, στους παπάδες των γύρω χωριών και διαβάστηκε στις εκκλησίες, αλλά κανείς δε φοβήθηκε και κανείς δεν κατέδωσε τους δράστες.
Το μύλο, τον αγόρασε, από τους Μπρέους (Βασιλόπουλους), ο πατέρας μου Γιάννης Σταθόπουλος (Κατσιόγιαννης) κι από τότε λέγεται ΄΄μύλος του Κατσιόγιαννη΄΄.
Είχε ένα λιθάρι κι εξυπηρετούσε τους κατοίκους της Μυγδαλιάς. Κερπινής Συριάμου και Παλιόπυργου.
Λειτούργησε κανονικά μέχρι που τον σκέπασαν τα νερά της τεχνητής λίμνης του Λάδωνα, τα οποία τροφοδοτούν το εργοστάσιο της υδροηλεκτρικής ενεργείας του Λάδωνα, που είναι χτισμένο κοντά στο χωριό Σπάθαρι.
Όταν κατεβαίνουν τα νερά της λίμνης, φαίνεται το πυργόπουλο του μύλου. Αυτός είναι ο μύλος που στέγασε τους  μαθητές του δημοτικού σχολείου «Κυράς Γεφύρι» επί κατοχής.

γ. Ο μύλος της Λιάσκοβας.
Βρίσκεται στη Λιάσκοβα, κοντά στο χωριό. Δουλεύει το χειμώνα, γιατί κινείται με τα νερά της Λιάσκοβας. Ο μύλος ανήκε στην εκκλησία. Πουλήθηκε για να χτιστεί το διδακτήριο του δημοτικού σχολείου Μυγδαλιάς και τον αγόρασε ο Νίκος Γ. Σταθόπουλος (Μπογάτσας) και μετά απ’ αυτόν ο Δημήτριος Ι. Γιαννόπουλος (Μπούγος). Έχει ένα λιθάρι και εξυπηρετεί το χειμώνα τα χωριά Μυγδαλιά και Κερπινή.
                                                  o μύλος του Μπογάτσα 


55. ΠΩΣ ΓΛΥΤΩΣΑΝ ΟΙ ΜΥΓΔΑΛΙΩΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΜΕΩΝ

Εκτός από τον μύλο, όλα τα χωράφια της Μυγδαλιάς (Γλανιτσιάς) ανήκαν στην ιδιοκτησία του Συμεών Περδικάρη, ο οποίος είχε στη δούλεψή του όλους τους Γλανιτσιώτες. Οι χωριανοί δεν άντεχαν την εκμετάλλευση και δυσανασχετούσαν λέγοντας : «τι λευταιριά είναι τούτη, αφού πληρώνουμε χαράτσι ; Πολεμήσαμε, αγωνιστήκαμε, για να μας πίνει το αίμα ο Συμεών;» και πήραν την απόφαση, να μη του πληρώνουν φόρο και να τον διώξουν από τα χωράφια τους. ΄΄Ο Συμεών, πρέπει να φύγει από την Γλανιτσιά, είτε το θέλει, είτε όχι και φόρο δεν θα πληρώνει κανείς΄΄.
Την ίδια χρονιά ήρθε στο χωριό, ο εισπράκτορας του Συμεών, για να εισπράξει κανονικά τους φόρους. Ξεπέζεψε στου Τζιράκα το σπίτι, που είχε τις αποθήκες του και τράβηξε για το Ροζέικο αλώνι, για να ελέγξει τη σοδειά. Στ’ αλώνι ήταν δύο γριές. Η γριά Φαρφαρού και η γριά Βελιώτα, που πήραν αμέσως δικριάνια και έδιωξαν τον εισπράκτορα. Το ίδιο έγινε σ’ όλα τα  αλώνια κι έτσι αναγκάστηκε να φύγει άπρακτος.
Ο Συμεών όμως ήταν ισχυρός. Είχε μέσον σε πολιτικούς και δικαστικούς κύκλους. Οι πατριώτες μας ήταν ανίσχυροι. Φοβούνταν μάλιστα να ορκιστούν και γι’ αυτό ζήτησαν τη συμβουλή και την υποστήριξη  από τον παπά του χωριού, τον παπα Θόδωρο. Ο παπάς τους έδωσε θάρρος και τους είπε :
΄΄Ορκιστείται όλοι σας να διώξουμε τον τύραννο κι ελάτε αύριο να σας μεταλάβω΄΄. Αυτό κι έγινε. Ορκίστηκαν όλοι, ότι ποτέ δεν είχαν δώσει χωράφια στο Συμεών και κέρδισαν την υπόθεση. Από τότε έγιναν νοικοκυραίοι στα χωράφια του κι απολάμβαναν οι ίδιοι τους καρπούς της γης τους.

  
56. ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΓΕΦΥΡΙ

Στη δέση του μύλου του Σφυρή, είναι ΄΄Το κομμένο γεφύρι΄΄. Να τι λέει η παράδοση γι’ αυτό :
Σε μια επιδρομή Τούρκων στην περιοχή, ένα Τουρκόπουλο έπεσε στα χέρια ενός Κερπινιώτη, που το ανέθρεψε με φροντίδα και προσοχή. Όταν μεγάλωσε το άφησε και πήγε στην Πόλη. Εκεί πήρε αξιώματα και μια μέρα γύρισε στην Στρέζοβα (Δάφνη), σαν Αγάς. Θυμήθηκε τότε τον Κερπινιώτη και την υποχρέωση που είχε σ’ αυτόν και τον κάλεσε να παρουσιαστεί μπροστά του.
Ο Κερπινιώτης παρουσιάστηκε, τον προσκύνησε και έτρεμε μπροστά του γιατί πίστευε ότι κάτι κακό θα του συμβεί.
Ο Αγάς, τον σήκωσε, τον κοίταξε καλά και του είπε :
΄΄Θέλω, να κόψεις το γεφύρι, για να μη περνάνε ποδογοριανοί και μου κλέβουν τα αραποσίτια΄΄. Έτσι και έγινε. Ο Αγάς διέταξε και έκοψαν το γεφύρι, που από τότε λέγεται «Το κομμένο γεφύρι».

57.  ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Στο χωριό μας υπάρχουν και άλλες ιστορικές τοποθεσίες :
  1. Η Αγία Παρασκευή, με το ιερό της, τα τείχη, το νερό της.
  2. Η Παρθενίτσα, που σώζεται ακόμη και σήμερα η παμπάλαια εκκλησιά της.
  3. Του Σούφη, κοντά στ’ αμπέλια, όπου οι Έλληνες σκότωσαν τον Τούρκο εισπράκτορα, Σούφ Αράπη, που ερχόταν από την Κερπινή, να εισπράξει τους φόρους στην Γλανιτσιά. Οι Γλανιτσιώτες κρύφτηκαν στη χαράδρα του δρόμου και τον σκότωσαν, και από τότε το σημείο εκείνο ονομάστηκε ΄΄Στου Σούφη΄΄.
  4. Ο Άγιος Στάθης, που η παράδοση λέει ότι εκεί βρίσκεται ένας ασημένιος αργαλειός που έκρυψαν οι Τούρκοι, όταν έφυγαν από τη χώρα μας.
  5. Η Κουκούλα, με τα αρχαιολογικά της ευρήματα και την πλούσια ιστορία της.
  6. Ο Παλιόπυργος, με το κάστρο του Αγιώργη, που χτίστηκε, επί Φραγκοκρατίας.
  7. Το Καστράκι με του Κόλλια το βουνό, που ήταν και τα δύο κάστρα και παρατηρητήρια.
  8. Το Πάλμα, τόπος όπου η αρχαιολογική σκαπάνη ανέσυρε τάφους.
  9. Τα Σελλά, επίσης σημείο όπου βρέθηκαν αρχαίοι τάφοι.
  10. Το μπουντρούμι, που είναι στο ρέμα της Λιάσκοβας, κοντά στον Παλιόπυργο, όπου κρύβονταν οι Γλανιτσιώτες της εποχή της Τουρκοκρατίας και έκρυβαν εκεί τις σοδειές τους. Μια μέρα, σύμφωνα με την παράδοση, ένας Τούρκος κυνηγούσε τους Έλληνες, μέχρι τη σπηλιά του μπουντρουμιού. Εκεί βρήκε την πόρτα της σπηλιάς κλεισμένη με ένα ματαράτσι γεμάτο σιτάρι. Ο Τούρκος τότε τράβηξε το σπαθί του, έσκισε το ματαράτσι και το σιτάρι χύθηκε με ορμή έξω και έσυρε και σκότωσε τον Τούρκο.
  11. Τα Τουρκομνήματα, που είναι κοντά στο χωριό. Εκεί, πιο πάνω, από το Κακό Λαγκάδι, στα Μποσμέικα χωράφια, οι χωριανοί μας σκότωσαν μερικούς Τούρκους, τους οποίους έθαψαν εκεί και από τότε η τοποθεσία, λέγεται ΄΄Τουρκομνήματα΄΄.
  12. Ο Άγιος-Θόδωρος όπου βρίσκονταν τα λημέρια των Κολοκοτρωναίων και των παλικαριών του 1821 και αργότερα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης.


1 σχόλιο :

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.